منتظر بودم تا محمود آقا بره و از توی یخچال مغازه ش یه نوشابه خانواده ی مشکی بیاره. یه آقایی بغل دست من واستاده بود جلوی پیشخون و منتظر بود تا همبرگرش سرخ بشه. همین طوری داشت توی خیابون رو نگاه می کرد.

- ئه ئه ئه! می بینی محمود آقا؟ خجالت هم خوب چیزیه. حاج آقای مملکت پشت سمند نشسته! معلوم نیست این آخوندها از کجا می یارن‏؟‏ اون شهریه ای که هی حرفش رو می زنن که 25 سالش هم یه دونه سمند نمی شه. از جیب دولت می خورند دیگه. هی ی ی ی! روزگار رو می بینی؟‏ آخوند پشت سمند،‏ من کارمند پشت یه رنوی لکنته!

آقا محمود نوشابه به دست اومد طرف پیشخون:

- حتما یه کاره ای هستند که پشت سمند می شینن. و الا الکی که سمند سوار نمی شه.

- آخه محمود آقا جون!‏ چه کشکی چه پشمی؟! اصلا آخوند جماعت رو چه به پول؟! یکی نیست بگه حداقل اون عمامه ت رو بردار جلوی مردم ضایع ست.

نوشابه رو از محمود آقا گرفتم و یه هزاری گذاشتم روی پیشخون:‏

- آقای عزیز این آقایی که توی ماشین نشسته بود استاد من بود. آقای دکتر اسلامی. الان سال هاست که استاد دانشگاه ست. جز هیات علمی دانشگاه ... هم هست. بنده خدا یه عمریه داره درس می خونه. این حرفا یعنی چی؟!

- ئه آقا شرمنده! شما می شناختید این حاج آقا رو؟‏ من شرمنده م. ببخشید. اتفاقا من خیلی هم مخلص روحانیت هستم. مخصوصا اونایی شون که به روز هم باشن. فرمودین آقای دکتر چی؟

- اسمش مهم نیست. ولی خدایی ماه رمضونیه غیبت نکردن و تهمت نزدن فقط مال سحر تا افطار نیست ها! خدایی اگه این رو نفهمیم خیلی زشته. یاد بچگی هام افتادم. یادمه وقتی از اصفهان می رفتیم بیرون. با بچه های مدرسه همه ی پوست میوه و آشغالی که داشتیم می ریختیم توی خیابون و بلند می گفتیم شهر ما خانه ی ما. این جا که شهر ما نیست. و می زدیم زیر خنده. اون وقت نمی فهمیدیم که وقتی می گه شهر ما خانه ی ما یعنی ...

- آقا خجالتمون نده دیگه. راستی شما طلبه این؟ قیافه تون خیلی شبیه طلبه هاست.

- فرض کن یه بنده ی خدا. بس نیست؟ آقا محمود من بقیه پولم رو گرفتم از شما؟‏!

(پی نوشت:‏ نظر طلبه ای از نسل سوم رو بخونین. نظر بنده هم هست.)